ردپای معماری تیموری در سه نگاه از بهزاد
کیده: در تاریخ کهنسالی نگارگری ایرانی، همواره نقاشان چیره دستی پا به عرضه هنر نهاده و در نقاشی و کتاب آرایی قلم زده اند. هنرورانی که با مهارت اعجاب انگیز خود، موجب حیرت هنرمندان و هنردوستان در دوره های بعد شده اند. نا گفته نماند که اغلب این هنرمندان که در عرضه های مختلف هنری مانند ( صحافی، خوشنویسی، نقاشی، معماری و...) فعال بوده اند، همیشه در محضر پادشاهان و سلاطین فعالیت می کردند و هنر بجا مانده از روزگار کهن ما، هنری است که برای درباریان و جلب رضایت ایشان خلق شده است. البته در زمان بعضی از این سلاطین هنر و فرهنگ رونق بیشتری گرفته و مکاتب و سبک های هنری پدیده آمده است. در سده نهم هجری نیز در دربار سلطان حسین بایقرا از پادشاهان سلسله تیموری، نگارگری دیوارنگاری، معماری، باغسازی، و ادبیات، بسیار شکوفا شد و این سلطان هنر دوست با همکاری وزیر خود امیر علی شیر نوایی که خود دستی در ادبیات و شاعری داشت و برای اعتلای هنر تلاش می کرد، موجب رشد و تعالی هنر در دوران 38 سال پادشاهی خود بر ایران شد و حاصل آن کشف نبوغ هنرمندان و صنعتگران زیادی گردید.
از فعالیت های فرهنگی آن دوران << محفلی بود که امیر علی شیر نوایی بانی آن بود و محل گرد آمدن فضلا و حکما و هنرمندان آن دوره، از جمله عبدالرحمان جامی( صوفی و شاعر نامدار)، میر خواند (مورخ) حسین واعظ کاشفی( ادیب)، سطان علی مشهدی ( خطاط)، کمال الدین بهزاد ( نقاش) و یاری ( مذهب) که از اعضا اصلی آن بودند.
جهت دریافت متن کامل مقاله درخواست خود را به پست الکترونیکی زیر بفرستید.
با تشکر
سجادی
Email:sajjadi.art@gmail.com
