هفت اصل خلاقه جان لستر برای انیمیشن

تو این مقاله جان لستر هفت اصل خلاقه را برای انیمیشن کارها بیان می کنه من این اصول رو که ترجمه

خانم فاطمه کشفی هست براتون گذاشتم امیدوارم استفاده کنید.

پلنگ صورتی

مقدمه صورتی:

پلنگ صورتی شخصیت اصلی مجموعه ای از فیلم های کوتاه انیمیشنی است. این کاراکتر اولین بار در سکانس آغازین و پایانی فیلم زنده ی پلنگ صورتی (سال 1963 ) با نقش آفرینی پیتر سلرز ظاهر شد. شهرت و محبوبیت این کاراکتر انیمیشنی بعد از اکران فیلم باعث ایجاد یک سری انیمیشن مخصوص به خود شد. این شخصیت در سکانس آغازین همه ی فیلم های دیگر پلنگ صورتی بجز فیلم "تیری در تاریکی"  و "کاراگاه کلوزو"  ظاهر شد. بعدها حدود 124 انیمیشن کوتاه با این شخصیت ساخته شده (برای پخش در سینما ها و تلویزیون ). در سپتامبر سال 2007 این کارتون توسط کانالهای تلویزیونی Boomerang ، Voom HD Networks ،Animania HD   و Teletoon Retro پخش شد و تمامی این کارتون ها بر روی DVD به بازار رفت.

ساوث پارک (South Park )

ساوث پارک (South Park ) عنوان یک سریال انیمیشنی کمدی در آمریکاست که به خاطر طنز بسیار تیره، بی ادبانه و سورئالش معروف شده است که موضوعات زیادی از جمله سیاست، مذهب، خشونت، سوء استفاده، سکس و حتی ناتوانی ذهنی را به سخره می گیرد و یا بهتر بگوییم هجو می کند! "تری پارکر" (Trey Parker ) و "مت استون" (Matt Stone ) تهیه کنندگان این سریال هستند که نقش فعالی در نوشتن فیلمنامه، کارگردانی و صداپیشگی سریال نیز دارند.داستانهای سریال حول محور چهار شخصیت اصلی فیلم به نامهای "استن مارش" (Stan Marsh )، "کایل بروفلوفسکی" (Kyle Broflovski )، "اریک کارتمن" (Eric Cartman ) و "کنی مک کورمیک" (Kenny McCormic ) می چرخد و اتفاقاتی را که برای این چهار بچه دبستانی شرور در شهر کوهستانی شان یعنی ساوث پارک می افتد به تصویر می کشد. این برنامه تحسین منتقدین را برانگیخته و جوایز زیادی از جمله سه جایزه امی برای بهترین برنامه انیمیشنی گرفته است.

 

برنامه کودک های وطنی تلویزیون در سالهای نه چندان دور

«بگ بگ بگ بگ...بگ بگ بگ بگ» این اصواتِ فعلا نامفهوم، سال­های سال موسیقی تیتراژ برنامة کودک و نوجوان شبکة اول سیما بود.

 پسر بچه­ای که ظاهرا اعصاب نداشت، دست­ها در پسِ پشت گره کرده مدام عرض صفحه را طی می­کرد.

بعد یکهو یک پرنده سروکله‌اش پیدا می‌شد و بعد از یکی دو بار چرخ زدن گوشة پرده را می­کشید تا عنوان «برنامه کودک و نوجوان» را به ما نشان دهد و پسرک خودش هم از سر ذوق به هوا بپرد و پاهایش را با زاویه­ای بیش از نیم صفحه(!) باز کند.

البته باز معرفت کانال یکی­ها که لااقل همین تیتراژ را ساخته بودند. کانال دو که موسیقی سریال «سلطان و شبان» ساختة بابک بیات خدابیامرز را برداشته­ بود و گذاشته بود روی چند تا عکس از کودکان و نوجوانان ایران‌زمین و به عنوان تیتراژ به‌مان نشان می­داد.

آن موقع­ها تلویزیون دو کانال بیشتر نداشت. هر کدامشان هم فقط یک ساعت برنامه کودک پخش می‌کردند. کانال یک، ساعت 5 تا 6 و کانال دو، ساعت 6 تا 7. البته برنامة جمعه­ها و باقی روزهای تعطیل فرق می‌کرد و تقریبا مثل حالا بود. بعدترها کانال یک، نیم ساعتی را تحت عنوان «برنامة خردسالان» به اول برنامه کودک هرروزش اضافه کرد.

طبیعتا برنامه که شروع می­شد، اول از همه مجری را می­دیدیم. بعید می­دانم هم­سن و سال‌های من، خاطرات خوب و به یاد ماندنی اجراهای خانم خامنه­ای در کانال یک را فراموش کرده باشند.

چهرة مهربانی که حرف­های شیرینش را با صدایی گرم و لبخندی دلنشین برایمان می­گفت و بی­اغراق همگی واقعا دوستش داشتیم. محبوبیت خانم خامنه­ای (می‌بینید؟ هر کاری می‌کنم، نمی­شود بدون «خانم» اسمش را بگویم.

اسم این مجری از همان بچگی این­طوری توی ذهن­های ما ثبت شده و هیچ‌جور هم نمی‌شود پاکش کرد) برخلاف مجری­های دیگر مثل محمد حسینی و حسین رفیعی و فرزاد حسنی و رضا رشیدپور، فقط از سادگی و صمیمیت خودش می­آمد.

او هیچ تلاشی برای متفاوت بودن نداشت، کلمات قلمبه سلمبه نمی­گفت، ژانگولر اجرا نمی­کرد و... ولی در عین حال اتوکشیده و خشک و رسمی هم نبود