آداجیو

گری باردین در اریگامی زیبایش فقدان حافظه تاریخی توده، قهرمان پرستی و شهید پرستی را به تصویر می کشد. در جامعه ای فاشیستی که هر گونه اختلاف از رنگ پوست گرفته تا اختلاف عقیده خیانتی نابخشودنی ست:

گروهی از افراد در طوفانی گرفتار شده و سعی در ادامه را دارند. اما طوفان بسیار شدید است و ادامه کار را برای جمه ناممکن ساخته است. فردی "متفاوت" پیدا شده و به کمک جمع می رود و آنها را به سرمنزل مقصود می رساند. اما این پایان کار نیست. جمع که اکنون به ساحل آرامش رسیده است، فرد متفاوت را تهدید کننده می ژندارند و سعی در همرنگ کردن او با خودشان دارند. اما تفاوت او عمیق تر از جنبه های ظاهری ست. جمع که خود را ناتوان از همرنگ کردن او می بیند، تاب تحمل او را نداشته و او را از بین می برند.



اما این پایان کار نیست. قهرمان شهید به آسمان عروج می کند و همگان بر قدرت او صحه گذاشته و او را می ستایند. او سمبل جدید این ملت نادان است. در همین حین فرد متفاوت دیگری پیدا می شود. اما آیا جمع او را تحمل خواهند کرد؟