ساوث پارک (South Park )

ساوث پارک (South Park ) عنوان یک سریال انیمیشنی کمدی در آمریکاست که به خاطر طنز بسیار تیره، بی ادبانه و سورئالش معروف شده است که موضوعات زیادی از جمله سیاست، مذهب، خشونت، سوء استفاده، سکس و حتی ناتوانی ذهنی را به سخره می گیرد و یا بهتر بگوییم هجو می کند! "تری پارکر" (Trey Parker ) و "مت استون" (Matt Stone ) تهیه کنندگان این سریال هستند که نقش فعالی در نوشتن فیلمنامه، کارگردانی و صداپیشگی سریال نیز دارند.داستانهای سریال حول محور چهار شخصیت اصلی فیلم به نامهای "استن مارش" (Stan Marsh )، "کایل بروفلوفسکی" (Kyle Broflovski )، "اریک کارتمن" (Eric Cartman ) و "کنی مک کورمیک" (Kenny McCormic ) می چرخد و اتفاقاتی را که برای این چهار بچه دبستانی شرور در شهر کوهستانی شان یعنی ساوث پارک می افتد به تصویر می کشد. این برنامه تحسین منتقدین را برانگیخته و جوایز زیادی از جمله سه جایزه امی برای بهترین برنامه انیمیشنی گرفته است.

 

شبکه تلویزیونی "کمدی سنترال" (Comedy Central ) پخش این سریال را از آغاز آن در سال 1997 بر عهده داشته است. Doug Herzog که حق پخش این سریال را برای کمدی سنترال خریداری کرده معتقد است که این سریال نقش زیادی در مطرح کردن این شبکه در میان ابرشبکه های تلویزیونی آمریکا داشته است. هم اکنون (سال 2009) فصل سیزدهم سریال در حال پخش است.
 
دو نسخه بلند نیز از این سریال تا بحال ساخته شده است؛ اولی نسخه سینمایی این سریال با عنوان "South Park: Bigger, Longer & Uncut " که در سال 1999 روانه سینماها شد و دومی یک نسخه سه اپیودی بود که در سال 2008 مستقیماً روی DVD روانه بازار شد.

 
فضای کلی سریال:

چنانچه گفتیم ساوث پارک داستان اتفاقاتی ست که برای ساکنین شهر ساوث پارک (که گویا در کلرادو واقع است) و بخصوص چهار شخصیت اصلی فیلم یعنی استن، کایل، اریک و کنی می افتد (که اکثراً در فیلم با عنوان پسرا از آنها یاد می شود). این بچه ها همگی کلاس سوم دبستان هستند اما در فصل چهارم سریال آنها بزرگ می شوند و کلاس چهارمی می شوند و تا امروز کلاس چهارمی باقی مانده اند! شخصیتهای زیادی در سریال وجود دارند از جمله خانواده پسرها، معلمان و مدیران مدرسه و شاگردان دیگر. از جمله شخصیتهای معروف این سریال می توانیم از آشپز (که حالا دیگر در سریال نیست)، مسیح، آقای هنکی، شیطان، توولی و دیگران نام ببریم.

 
به نظر می رسد اپیزودهای اولیه سریال فقط قصد این را داشتند که همه چیز را به بازی و سخره بگیرند و طنز آن نیز بشتر حالت اسلپ استیک داشت اما اپیزودهای بعدی سریال بیشتر حالت هجو انتقادی به خود گرفتند و به این ترتیب تبدیل به برنامه انتقادی قویی شد که شخصیتهایی مثل مایکل جکسون، باربارا استرایسند، پاریس هیلتون و فیلمهایی مثل "مصائب مسیح" را هجو کند و به مسائل اجتماعی، سیاسی چون تروریسم، قوانین مهاجرت، ازدواج همجنسبازان، نژادپرستی و غیره بپردازد.

 
ساوث پارک بحثهای زیادی را در محافل مختلف آمریکا برانگیخته است زیرا که این سریال تقریباً به هر چیزی که تابو به شمار می آید پرداخته است؛ از شوخی با مذاهب و مکاتب فکری گرفته تا تابوهای جنسی. حتی برخورد این سریال با مسائل اجتماعی مثل اعتیاد و مسائل زیست محیطی چون گرمایش زمین نیز بحث و جدلهای زیادی را برانگیخته است. هر چند مت استون و تری پارکر در مورد مسائل مختلف خود را بیطرف معرفی می کنند و به همه جناحها حمله می کنند و هیچوقت از گروه خاصی جانبداری نمی کنند. معمولاً پسرا یا شخصیتهای دیگر سریال در آخر هر اپیزود در یک یا دو جمله مطلب و درسی را که از اتفاقات آن اپیزود گرفته اند بیان می کنند و همیشه هم با این جمله حرف خود را شروع می کنند که: "می دونین چیه؟ من امروز چیزی یاد گرفتم ...".

 
پیدایش سریال:

در سال 1992، تری پارکر و مت استون دانشجویان دانشگاه کلرادو در یک کلاس فیلم با همدیگر آشنا شدند و انیمیشن کوتاهی بنام "Jesus vs. Frosty " را با همدیگر ساختند و این آغاز همکاری دو جانبه ای بود که به خلق "ساوث پارک" انجامید. انیمیشن "Jesus vs. Frosty " انیمیشنی خام بود که با بودجه ای بسیار کم ساخته شده بود ولی ایده اولیه شخصیتهای "ساوث پارک" در آن دیده می شوند؛ مثلاً یکی از کاراکترها شبیه کارتمن هست ولی اسمش کنی ست. یکی از کاراکترهای بی نام نیز شبیه شخصیت کنی در ساوث پارک است. دو شخصیت دیگر هم که تقریباً شبیه هم هستند بعدها تبدیل به کایل و استن در ساوث پارک شدند.

Brian Graden مدیر اجرایی فاکس این انیمیشن کوتاه را در سال 1995 دید و از آن خوشش آمد و تری و مت را استخدام کرد تا نسخه ای دیگر از آن بسازد که او بتواند آن را به عنوان یک هدیه کریسمس به یکی از دوستانش بدهد! این انیمیشن که "مسیح علیه بابانوئل" (Jesus vs. Santa ) نام گرفت بیشتر شبیه ساوث پارک است و در آن مبارزه ای سخت بین مسیح و بابانوئل سر مفهوم کلمه کریسمس روی می دهد که به آتش بس می انجامد! از این انیمیشن بعدها در اپیزود "A Very Crappy Christmas " استفاده شد که در آن پسرها با کمک آقای هنکی کریسمس را نجات می دهند و آن را به شهر بازمی گردانند. این انیمیشن کوتاهی که برای Brian Garden ساخته شد بسیار محبوب شد و نسخه های زیادی از آن کپی شد و یا در اینترنت به اشتراک گذاشته شد و به این ترتیب مذاکرات برای ساخت سریالی با همان استیل شروع شد. این مذاکرات ابتدا با فاکس و سپس با کمدی سنترال صورت گرفت و به این ترتیب ساخت این سریال کلید خورد و قسمت اول آن در 13 آگوست 1997 پخش شد.

 نویسندگی:

برعکس دیگر سریالهای انیمیشینی که نوشتن و تهیه هر کدام از اپیزودها ماهها به طول می انجامد، هر کدام از اپیزودهای ساوث پارک فقط در یک هفته نوشته، تهیه و تولید می شوند! زمان پخش تلویزیونی اپیزودها چهارشنبه شبهاست. در حقیقت کار ساخت هر اپیزود از پنجشنبه شروع می شود و تا چهارشنبه هفته دیگر ساخته شده و روی آنتن می رود. معمولاً کل تیم 100 الی 120 ساعت روی هر اپیزود کار می کنند. همه کارهای تهیه و تولید سریال در استودیوی ساوث پارک واقع در کالورسیتی لوس آنجلس انجام می گیرد.

 به لطف سرعت بالای تهیه این سریال، تهیه کنندگان آن می توانند به سرعت به رویدادهای روز واکنش نشان داده و آنها در سریال بگنجانند؛ برای مثال اپیزود "It's Christmas in Canada " که در تاریخ 17 دسامبر 2003 پخش شد، دستگیری صدام حسین را فقط سه روز بعد از وقوع آن در عراق به تصویر کشید که حتی در آن به حفره عنکبوت که صدام در آنجا پنهان شده بود اشاره می شود. تهیه کنندگان این سریال سعی دارند که تا جای ممکن سریال را در کوتاهترین زمان ممکن بسازند تا بتوانند به موضوعات روز دنیا بپردازند. اوج این کار اپیزود "About Last Night " بود که فقط 23 ساعت پس از انتخاب باراک اوباما به سمت ریاست جمهوری آمریکا پخش شد. حتی در این اپیزود از جملات اوباما و سناتور مک کین که شب قبل از انتخابات در سخنرانی شان گفته بودند، استفاده شده است و به جشن پیروزی اوباما نیز پرداخته می شود!!
استن مارش و کایل بروفلوفسکی در حقیقت مدل انیمیشنی سازندگان آن یعنی تری پاکر و مت استون بودند ولی بعدها آنها اظهار کردند که شخصیت آنها بیشتر در کارتمن متجلی می شود! شهر ساوث پارک هم الهام گرفته از منطقه Fairplay و همچنین Littleton در حومه Denver است که این دو منطقه زادگاه مت و تری ست.

 
انیمیشن:

شکل و شیوه انیمیشن ساوث پارک الهام گرفته از کارتونهای کاغذی "تری گیلیام" (Terry Gilliam ) است که برای سریال Monty Python's Flying Circus ساخته است. مت استون و تری پارکر عاشق این کارتونها بودند و به تقلید از این کارتونها در تهیه دو انیمیشن کوتاهی که قبل از ساخت سریال ساوث پارک کار کردند و همچنین اپیزود اول سریال، از کاغذهای رنگی و تکنیک قدیمی سل انیمیشن استفاده کردند. تولید اپیزود اول سریال بیش از سه ماه طول کشید اما اپیزودهای بعدی توسط کامپیوتر تولید شد. به این ترتیب که آنها تصاویر و نمونه های اپیزود اول را به کامپیوتر دادند و سپس در هر اپیزود روی تغییرات و حرکات کار می کنند و به این ترتیب هر قسمت در عرض 4 یا 5 روز ساخته شد.

برای طراحی اشیاء و شخصیتهای جدید از Adobe Photoshop و Adobe Illustrator استفاده می شود (که قبلاً با CorelDRAW ای نکار را می کردند) و سپس طرحهای جدید را با استفاده از MAYA وارد انیمیشن می کنند. قبل از فصل پنجم بجای مایا از PowerAnimator برای این منظور استفاده می کردند. استفاده از مایا یا PowerAnimator برای ساخت ساوث پارک بنوبه خود مسئله جالبی ست زیرا معمولاً از این نرم افزارها برای ساختن انیمیشنهای سه بعدی استفاده می شود. پارکر و استون این مسئله را با ساخت قلعه ماسه ای توسط بولدوزر مقایسه کرده اند! اگرچه به گفته کارگردان انیمیشن، Eric Stough ، نرم افزار PowerAnimator انتخاب شده بود زیرا که "این نرم افزار بهترین نورپردازی و سایه پردازی را دارد و انیمیشن بگونه ای بنظر می رسد که گویا تکه های بریده شده کاغذ رنگی را روی صندلی عکاسی نشانده باشی." چندین تکنیک دیگر نیز استفاده شده تا فضای آماتوری فیلم را حفظ کند؛ اشیاء و کاراکترها بصورت دستی در صفحه حرکت می کنند و یک منحنی پله ای برای هر ثانیه فریم در نظر گرفته می شود تا به حرکات حالتی پرشی بدهد. این فیلم بصورت 24 فریم در ثانیه ساخته می شود و با استفاده از پروسه 3:2 pulldown روی ویدئوی 30 فریم در ثانیه منتقل می شود.

 
ضمناً از PowerAnimator برای طراحی جلوه های ویژه ای چون طراحی نور دیسکو در اپیزود "Big Gay Al's Big Gay Boat Ride " و اشعه لیزر در اپیزود "Mecha-Streisand " استفاده شده است. این روزها تیم انیمیشن ساوث پارک برای طراحی جلوه های ویژه از نرم افزار Motion استفاده می کنند. در ابتدا انیمیشن این سریال در ایستگاههای SGI که مجهز به 54 پروسسور بود، رندر می شد که این ایستگاه (مجموعه ای از کامپیوترهای متصل به هم) توانایی رندر 10 الی 15 شات در ساعت را داشتند. برای مدت کوتاهی از ویندوز استفاده شد اما به محض اینکه مایا نسخه مکینتاش را منتشر کرد همه کارها روی مکینتاش انتقال یافت. در حال حاضر استودیو با یک ایستگاه رندر مجهز به 120 پروسسور کار می کند که توانایی رندر بیش از 30 شات در ساعت را دارند.

 
در طول این مدت که از پخش سریال می گذرد، به مرور زمان کم کم از خامی و سادگی شکل ظاهری کاراکترها و اشیاء فیلم کاسته شده که البته این کار بیشتر بخاطر بالا بردن تاثیر کمدی فیلم بوده است. جلوه های ویژه ای چون انفجارها و غیره جایگزین آتشهای کاغذی شده اند. در بعضی جاها برای تاکید روی بعضی حرکات بخصوص ژستهایی که کارتمن می گیرد از نورپردازی و سایه پردازی به سبک فیلمهای زنده استفاده شده است. در بعضی اپیزودها مثل "Tweek vs. Craig " و "Mr. Garrison's Fancy New Vagina " از صحنه های فیلم زنده هم استفاده شده است. چندین اپیزود هم بکلی از انیمیشنی با سبک متفاوت ساخته شده است برای مثال بخشهایی از اپیزود "Good Times with Weapons " به شکل انیمه ساخته شده و یا اپیزود "Make Love, Not Warcraft " کلاً بصورت machinima ساخته شده است.  

 داها:

تری پارکر و مت استون بجای اکثر شخصیتهای مذکر فیلم حرف می زنند و "آپریل استیوارت" و "مونا مارشال" (سابقاً "مری کی برگمان" و "الیزا اشنایدر") نیز بجای اکثر شخصیتهای مونث فیلم حرف می زنند. از دیگر صداپیشگان سریال Adrien Beard می باشد که بجای Token Black حرف می زند، Vernon Chatman صدای Towelie را در می آورد و Jennifer Howell نیز در نقش Bebe Stevens حرف می زند. از صداپیشگان قدیمی که اکنون دیگر در سریال حضور ندارند می توان به John Hansen اشاره کرد که صدای Mr. Slave را در می آورد ولی بی گمان صدایی که دلتنگش شده ایم صدای Isaac Hayes است که بجای آشپز سیاهپوست دوست داشتنی حرف می زد. Isaac Hayes که عضو فرقه Scientologist ها بود در سال 2005 و در طی ساخت اپیزود "Trapped in the Closet " با تهیه کنندگان سریال درگیر شد زیرا که اعتقاد داشت برخورد آنها با مقوله Scientology در این اپیزود زشت و نابجاست و به این ترتیب از این سریال کنار کشید. او در آگوست 2008 و در سن 66 سالگی درگذشت.
معمولاً شخصیتهای مشهوری که در این سریال حضور پیدا کرده اند در نقش خودشان حرف زده اند و بعضی ها نیز بجای دیگر کاراکترها حرف زده اند؛ از کسانی که در نقش خودشان در این سریال حرف زده اند می توان به Jay Leno و گروههای موسیقی Radiohead و Korn اشاره کرد. شخصیتهای معروف دیگری به جای کاراکترهای فیلم صحبت کرده اند که می توان از جنیفر آنیستون، جورج کلونی، Cheech & Chong ، Henry Winkler ، Natasha Henstridge و Peter Serafinowicz نام برد.
موسیقی:

تم اصلی سریال قطعه ای ست که توسط گروه Primus اجرا شدو و خواننده اصلی گروه یعنی Les Claypool آن را خوانده است. البته قطعه اصلی ملایمتر بود اما برای سریال آن را کمی تندتر اجرا کردند. نسخه بی کلام این آهنگ نیز اغلب در تیتراژ پایانی شنیده می شود. آهنگ افتتاحیه سریال تا بحال 3 بار ریمیکس شده و بعضی جمله ها در آن عوض شده است. از اپیزود "Fourth Grade " به بعد نسخه هیپ هاپ این آهنگ که توسط Paul Robb ریمیکس شده، استفاده شد. از فصل 6 به بعد آهنگ اصلی فیلم با سرعت بیشتری اجرا شد که مایه های کانتری زیادی در آن دیده می شد. از نیمه های فصل دهم دوباره آهنگ ریمیکس شد تا شبیه آهنگ "Whamola " از گروه The Les Claypool Frog Brigade باشد که در آلبوم Purple Onion اجرا کرده بوند.

 

بقیه قطعات موسیقی معمولاً توسط Isaac Hayes اجرا می شد که بجای نقش آشپز حرف می زد و برای توضیح مسائل جنسی به بچه ها از آهنگ استفاده می کرد. یکی از آهنگهایی که آشپز در سریال می خواند "Chocolate Salty Balls " نام داشت که در سال 1998 به عنوان بخشی از آلبوم Chef Aid در انگلستان منتشر شد و تبدیل به آهنگ شماره 1 شد. در اکثر اپیزودها از قطعات ملودراماتیک به عنوان تاکید روی حس کمدی یک صحنه استفاده می شود. در جای جای سریال کارتمن ناگهان آهنگی را می خواند که پوششی نوعدوستانه به درخواستهای شخصی خود بدهد و فرد یا گروهی را متقاعد به انجام کاری کند.
آهنگهای محبوب مثل "Kyle's Mom is a Big Fat Bitch " در این سریال شکل گرفتند اما استعداد موسیقیایی تهیه کنندگان این سریال در نسخه سینمایی سریال با عنوان " South Park: Bigger, Longer & Uncut " به اوج شکوفایی خود می رسد. در آهنگ متن این فیلم (که با همکاری آهنگساز و ترانه سرای برنده جایزه گرمی یعنی Marc Shaiman نوشته و تهیه شد) قطعاتی چون "Blame Canada " که نامزد اسکار شد، "I'm Super "، La Resistance Medley ، Hell Isn't Good ، Mountain Town ، Up There ، What Would Brian Boitano Do و Uncle Fucka وجود دارد که این آخری برنده جایزه فیلم MTV برای بهترین اجرای موسیقیایی شد. مت استون و تری پارکر، گاهگاه این قطعات را با گروهشان DVDA اجرا کرده اند. 
پخش و توزیع اپیزودهای ساوث پارک: 

توزیع سریال ساوث پارک برای پخش تلویزیونی به عهده شرکتهای Twentieth Television و Debmar-Mercury که یکی از شاخه های کمپانی Lions Gate Entertainment است، می باشد. البته تا سال 2008 شرکت Tribune Entertainment بجای Twentieth Television عهده دار این مسئولیت بود ولی در سال 2008 به کار خود پایان داد و Twentieth Television جای آن را گرفت. این سریال درجه TV-14 دارد؛ یعنی اینکه تماشای آن برای زیر 14 سال توصیه نمی شود. تلویزیونهای مختلفی در کشورهای مختلف این سریال را پخش می کنند که برخی از آنها به شرح زیرند:

 - در استرالیا کانالهای The Comedy Channel و SBS 

- در بلژیک کانال TMF 

- در کانادا کانال Comedy Network 

- در استونی کانال TV6 

- در آلمان کانالهای MTV Germany و Comedy Central Germany 

- در ایرلند کانالهای Comedy Central UK و MTV و به زبان ایرلندی در کانال TG4 

- در اسراییل کانال Bip 

- در ایتالیا کانال Comedy Central Italy 

- در انگلستان تا سال 2004 کانال Channel 4 و بعد از این تاریخ کانالهای Sky1 ، Comedy Central UK ، MTV One و کانال اسکاتلندی MTV One 

- در صربستان کانال B92 

و ....
در مارس 2008 کمدی سنترال همه اپیزودهای ساوث پارک را برای دانلود پخش رایگان و مجاز در وبسایت استودیوی ساوث پارک گذاشت! وقتی از استون و پارکر در این باره سوال شد آنها گفتند که: "دیگه داشت حالمون بد می شد از بس که برنامه خودمونو بصورت غیرمجاز از اینترنت دانلود می کردیم... اینجوری شد که تصمیم گرفتیم حالت مجاز بهش بدیم!!". در کمتر از یک هفته بیش از یک میلیون بار اپیزودهای ساوث پارک توسط علاقمندان آن از روی وبسایت آن تماشا شد و این عدد تا اکتبر 2008 به 55 میلیون بار رسید! اگرچه مسائل حقوقی و قانونی مانع دسترسی رایگان به این اپیزودها در کشورهای انگلستان، استرالیا و چند کشور دیگر است. در کانادا اپیزودهای ساوث پارک برای پخش رایگان روی وبسایت تلویزیون The Comedy Network گذاشته شده است. از فصل 13 به بعد این سریال با کیفیت HD پخش می شود ضمن اینکه فصل 12 هم با کیفیت بالا روی Blu-ray توزیع شد.
موفقیتها و تاثیرها:

در سال 2007 مجله تایمز این سریال را جزو "100 سریال تلویزیونی برتر تاریخ" انتخاب کرد و مجله Entertainment Weekly در سال 2008 در لیست بهترین سریالهای 25 ساله اخیر، نام South Park را در رده دوازدهم قرار داد.

 

شبکه کمدی سنترال درصد زیادی از موفقیت و محبوب بودنش را مدیون South Park است. تا جولای 2008 این سریال پربیننده ترین سریال این شبکه بوده است. اولین اپیزود این سریال با عنوان "Cartman Gets an Anal Probe " توانست 980.000 بیننده را پای تلویزیونها نشاند که برای یک تلویزیون کابلی رقم قابل توجهی ست. این رقم با گذشت هر اپیزود بیشتر و بیشتر می شد تا اینکه اپیزود دوم فصل دوم با عنوان "Cartman's Mom Is Still a Dirty Slut " که در تاریخ 22 آوریل 1998 پخش شد، به رکورد 6.2 میلیون بیننده دست یافت که دومین برنامه غیر ورزشی پربیننده در تلویزیونهای کابلی بود. محبوبیت شبکه تلویزیونی سنترال پارک که تلویزیونی کابلی بوده و در سال 1997 حدود 9 میلیون مشترک داشت به سرعت رو به رشد بود بطوریکه در ژوئن 1998 مشترکین این شبکه به 50 میلیون رسید. 

 
اما با شروع فصل سوم آمار بیننده های ساوث پارک نزول چشمگیری داشت بطوریکه اپیزود اول فصل سوم فقط 3.4 میلیون بیننده داشت در حالیکه این رقم در اپیزود آغازین فصل دوم 5.5 میلیون نفر بود. تری پارکر و مت استون دلیل این نزول را جنجال رسانه ای می دانستند که در سال گذشته پیرامون این سریال وجود داشت اما با این حال خاطر نشان کردند که آمار بینندگان فصل سوم آمار واقعی طرفداران ساوث پارک است. اما منتقدین نظر دیگری داشتند؛ آنها افت کیفی و پایین آمدن میزان خلاقیت فیلم را که در اثر استرس ساخت هر چه سریعتر فیلم بود دلیل این نزول می دانستند. این افت در فصل چهارم نیز ادامه یافت بطوریکه متوسط تماشاگران هر اپیزود در فصل چهارم به 1.5 میلیون نفر رسید. در فصل پنجم (2001) آمار دوباره سیر صعودی پیدا کرد و به 2.3 میلیون نفر رسید و در فصل ششم (2002) این رقم به 2.8 میلیون نفر ارتقاء یافت. از این فصل تا فصل نهم این رقم دوروبر 3 میلیون نفر در نوسان بود.

 جوایز:

ساوث پارک یکی از معدود سریالهای در حال پخش است که موفق به دریافت جایزه CableACE شده است. ساوث پارک این جایزه را در سال 1997 به عنوان بهترین سریال انیمیشنی دریافت کرد. در سال 1998 ساوث پارک نامزد دریافت جایزه امی در رشته بهترین برنامه انیمیشنی شد. ضمناً در همان سال این سریال نامزد دریافت GLAAD Award برای بهترین تک اپیزود تلویزیونی بخاطر اپیزود "Big Gay Al's Big Gay Boat Ride " گشت. سال 1999 نامزدی جایزه Image Award را بخاطر بهترین بازیگر سریال کمدی برای Isaac Hayes به ارمغان آورد.
ساوث پارک 7 بار نامزد دریافت جایزه امی شده است و دوبار برنده شده است (یک بار بخاطر اپیزود "Best Friends Forever " در سال 2005 و بار دوم بخاطر اپیزود "Make Love, Not Warcraft " در سال 2006). سه گانه Imaginationland نیز در سال 2008 برنده جایزه امی در رشته برنامه های یک ساعت به بالا شد. ساوث پرک در سال 2006 برنده Peabody Award نیز شده بود.
رسانه ها و مسائل تجاری:

در سال 1999 و در حالیکه کمتر از 2 سال از پخش این سریال می گذشت، نسخه سینمایی آن آماده اکران شد. فیلم که یک کمدی موزیکال بود تحسین منتقدین را برانگیخت. این بار فیلم مشاجراتی را که سریال ساوث پارک در جامعه برانگیخته بود هجو می کرد. جالب است بدانید که نام این فیلم به عنوان "پرفحش ترین فیلم انیمیشنی" در کتاب رکوردهای گینس ثبت شد!! آهنگ "Blame Canada " از موسیقی متن این فیلم نامزد اسکار برای بهترین آهنگ شد.

 چند باری ویدئویی بر اساس این سریال ساخته شده است؛ اولین گیم "ساوث پارک" نام داشت که در سال 1998 توسط شرکت Acclaim برای کنسولهای پلی استیشن، نینتندو 64 و کامپیوتر ساخته شد. بازی بعدی "South Park: Chef's Luv Shack " نام داشت که در سال 1999 عرضه شد. در سال 2000 بازی رالی ساوث پارک با عنوان South Park Rally به بازار آمد. در حال حاضر شرکت Doublesix Games در حال ساخت یک گیم بر اساس ساوث پارک است که هنوز عنوان آن مشخص نیست. دستگاه پین بال ساوث پارک نیز در سال 1999 توسط Sega Pinball عرضه شد.