پیکسیلیشن چیست؟

پیکسیلیشن (Pixillation ) واژه ای است که در دهه 1950 به وسیله نورمن مک لارن، یکی از پیشگامان انیمیشن، برای نامیدن تکنیکی که در آن از سوژه های انسانی با تکنیک استاپ موشن فریم به فریم عکسبرداری می کرد، ابداع شد. او این پروسه را این گونه توصیف می کرد: "پیکسیلیشن اعمال اصول معمول عکسبرداری انیمیشن و فیلم کارتونی در فیلمبرداری از هنرپیشه های واقعی ست. یعنی به جای قرار دادن نقاشی، کارتون و عروسک مقابل دوربین انیمیشن، انسان واقعی قرار دادیم."

هنرپیشه به نوعی به عروسک زنده استاپ موشن تبدیل می شود. سوژه های زنده فیلمبرداری شده با این روش در حرکاتشان یک ویژگی سورئال باشکوه دارند گویی عروسکهایی افسون شده هستند که به وسیله نیرویی نامریی حرکت داده می شوند. قوانین و نیروهای طبیعی فیزیکی حاکم بر حرکات واقعی مانند اینرسی، وزن و جاذبه با این روش حذف می شوند.

"در حقیقت حرکت عکس برداری شده نیست ولی فقط شامل یک سری حرکات متوالی جایگزین است که در طرح کلی، یک نمونه خاص دگردیسی را ایجاد می کند: نوعی توهم حرکت مدام." (Dan Burns-1968 )

انیمیشن با دارا بودن توانایی ویرایش زمان و حرکت قادر است مجموعه ای از حرکات جادویی را در کنار هم بگذارد تا منطق طبیعی را به مبارزه بطلبد. اشیا می توانند به میل خود حرکت کرده، نمایان شوند یا ناپدید گردند. سوژه های انسانی را نیز می توان طوری کنار هم گذاشت که به شیوه ای غیرعادی حرکت کنند. فیلم خلاقانه "همسایه ها" ساخته نورمن مک لارن که در بورد فیلم کانادا در سال 1952 ساخته شد نمونه اصلی تکنیک پیکسیلیشن است. این فیلم با سرعت های مختلف عکسبرداری و اغلب با سرعت بالا فیلمبرداری شد (فیلمبرداری 12 فریم در ثانیه و با نمایش 24 تا) و با تکنیکهای استاپ-فریم ترکیب گشت.

کنار هم گذاشتن سکانسهای پیکسیله شده همیشه منجر به خلق احتمالات جادویی می شود که ماهیت استاپ موشن است – ممکن شدن امر غیرممکن به خاطر توانایی تحریف و ادیت زمان و به کار بردن حقه. پیکسیلیشن همچنین قادر به نشان دادن تعاملات بین انسان و سوژه های غیرجاندار است که می توانند جاندار شده و حرکاتی انجام دهند. یک بلوز پشمی می تواند جاندار شده و روی زمین سینه خیز رود.

Jan Svankmayer انیماتور اهل چک، با عنوان "سورئالیست مبارز" خوانده می شد. او ساخت فیلم را در اواسط دهه 1960 آغاز کرد ولی در سال 1972 حزب کمونیست از تم نهیلیستی و ضداستبدادی او مضطرب شد و فیلمسازی را برای او ممنوع کرد. اگرچه اکثر فیلمهای با سوژه های انسانی او در چارچوب ساختمان متدوال سینمایی است ولی متد فیلمبرداری او غیرمعمول بود. Svankmayer با نبوغ فیلم و انیمیشن استاپ موشن را ترکیب می کرد تا به ایده ها و استعاره های بصری متحیرکننده ای برسد که گاهی از نظر روانی آزار دهند بود.

استاپ موشن

استاپ موشن یا همان انیمیشن ایست – حرکتی یکی از تکنیکهای ساخت انیمیشن است که در آن با استفاده از فیلمبرداری فریم به فریم اشیاء فیزیکی را به حرکت در می آورند. بدین ترتیب که شیء مورد نظر را کمی جابجا کرده و عکسبرداری می کنند و سپس کمی دیگر آن را جابجا کرده و دوباره عکسبرداری می کنند و این کار را ادامه می دهند و در نهایت وقتی این عکسها پشت سر هم به نمایش در می آیند اینگونه به نظر می رسد که آن شیء در حال حرکت است. معمولاً برای سهولت شکل دادن به اشیاء و کاراکترها از گل رس یا خمیر استفاده می شود که به این نوع از استاپ موشن، اصطلاحاً انیمیشن خمیری یا "کلیمیشن" (Claymation ) گفته می شود.
 
 متدها و تکنیکها:

 از آنجا که از استاپ موشن برای متحرکت نشان دادن اشیاء واقعی همچون اسباب بازیها، عروسکها، ماکتها و غیره استفاده می شود و در آن از نقاشی و طراحی خبری نیست، به آن انیمیشن اشیاء (Object Animation ) نیز گفته می شود. ضمناً از استاپ موشن برای ساختن پیکسیلیشن (Pixilation ) نیز استفاده می شود که نوعی فیلم با شرکت انسانها یا حیوانهای واقعی ست که بجای حرکت روان و معمولی بصورت فریم به فریم از آنها فیلمبرداری می شود. به عنوان نمونه می توان از فیلم کوتاه "جادوگر سرعت و زمان" (1980) ساخته Mike Jittlov و یا فیلم تحسین شده "همسایه ها" (1952) ساخته Norman McLaren نام برد.