ردپای معماری تیموری در سه نگاه از بهزاد

کیده: در تاریخ کهنسالی نگارگری ایرانی، همواره نقاشان چیره دستی پا به عرضه هنر نهاده و در نقاشی و کتاب آرایی قلم زده اند. هنرورانی که با مهارت اعجاب انگیز خود، موجب حیرت هنرمندان و هنردوستان در دوره های بعد شده اند. نا گفته نماند که اغلب این هنرمندان که در عرضه های مختلف هنری مانند ( صحافی، خوشنویسی، نقاشی، معماری و...) فعال بوده اند، همیشه در محضر پادشاهان و سلاطین فعالیت می کردند و هنر بجا مانده از روزگار کهن ما، هنری است که برای درباریان و جلب رضایت ایشان خلق شده است. البته در زمان بعضی از این سلاطین هنر و فرهنگ رونق بیشتری گرفته و مکاتب و سبک های هنری پدیده آمده است. در سده نهم هجری نیز در دربار سلطان حسین بایقرا از پادشاهان سلسله تیموری، نگارگری دیوارنگاری، معماری، باغسازی، و ادبیات، بسیار شکوفا شد و این سلطان هنر دوست با همکاری وزیر خود امیر علی شیر نوایی که خود دستی در ادبیات و شاعری داشت و برای اعتلای هنر تلاش می کرد، موجب رشد و تعالی هنر در دوران 38 سال پادشاهی خود بر ایران شد و حاصل آن کشف نبوغ هنرمندان و صنعتگران زیادی گردید.
از فعالیت های فرهنگی آن دوران << محفلی بود که امیر علی شیر نوایی بانی آن بود و محل گرد آمدن فضلا و حکما و هنرمندان آن دوره، از جمله عبدالرحمان جامی( صوفی و شاعر نامدار)، میر خواند (مورخ) حسین واعظ کاشفی( ادیب)، سطان علی مشهدی ( خطاط)، کمال الدین بهزاد ( نقاش) و یاری ( مذهب) که از اعضا اصلی آن بودند.

جهت دریافت متن کامل مقاله درخواست خود را به پست الکترونیکی زیر بفرستید.
با تشکر
سجادی
Email:[e-mail]

بررسی نقوش تزیینی مساجد دوره هخامنشاهیان در خراسان

چکیده: گذشته پر بار فرهنگ و هنر ایران زمین و بالاخص هنر تزیین ابنیه در معماری این کهن دیار که جایگاهی بس رفیع دارد، علاوه بر زیبایی ظاهری از ارزش های والاتری نیز برخوردار بوده است و ذهن جستجوگر را قبل از نمود ظاهری، به معنای درونی رهنمون می سازد. از آنجا که اصول زیبا شناسی و ویژگی های خاص سنت ایرانی به طور ظریف و آگاهانه در این نقوش مورد توجه طراحان وقت بوده، مطالعه و شناخت دقیق اصول و روش ها، می تواند هنرمند معاصر، به خصوص هنرمندان گرافیست، را برای رسیدن به یک اثر هنری با هویت کاملا ایرانی و مطابق با معیارهای جامعه امروزی یاری رساند.

در این پژوهش سعی شده، با بررسی و مقایسه ی نقوش تزیینی سه بنای شاخص دوره ی خوارزمشاهیان، علاوه بر درک بیان مشترک هنری نقوش، با الهام از آنها، جهت ایجاد بیانی جدید در گرافیک نوین نیز گامی هر چند نا چیز برداشته شود.

جهت دریافت متن کامل مقاله درخواست خود را به پست الکترونیکی زیر بفرستید.
با تشکر
سجادی
Email:[e-mail]

حکمت معنوی شمایل های مقدس

چکیده: درباره شمایل شکنی، دایره المعارف های هنری مقالاتی اختصاص داده، و نیز مورخان هنر، ادوار آن را بررسی کرده اند و از گذشته شرقی و یهودی مسیحی تا عصر مدرن بدان پرداخته اند، نکته اساسی در باب شمایل شکنی در این مقاله، نوع گرایش تفکر مسیحی در مقطعی از تاریخ خود، از باب تخریب و نفی تصویر انسانی و تجسم الوهیت در ساحت خیال ابداعی هنرهای تجسمی است که بر اثر بسط و گسترش معرفت و فرهنگ و هنراسلامی در سرزمین های مسیحی بیزانس پدید آمد.

نا گفته نماند که اساسا ریشه ی اولیه ی شمایل شکنی در مسیحیت در روح نفرت از بت پرستی قابل درک بوده است. اساسا مسیحیان کهن اندیش از پذیرفتن فرهنگ حسی و زیبایی شناسی عصر کلاسیک پرهیز می کردند. فی المثل << آستریوس آماسی>> از بزرگان و آباء کلیسا تصویر شمایل مسیح را گونه ای تجدید خواری تجسد برای خداوندی می دانست که به اختیار و اراده آزاد برای نجات بشر به عالم ناسوت نزول کرده است.

جهت دریافت متن کامل مقاله درخواست خود را به پست الکترونیکی زیر بفرستید.

با تشکر

سجادی

Email:[e-mail]

مکاتب هنری – نئو امپرسیونیسم

    

نئو امپرسیونیسم     Neo-Impressionism

نئوامپرسیونیسم نام نهضتی است که اعضای آن را سورا(1) ، سینیاک(2) و گروهی از نقاشانی تشکیل می دهند که اصول مطرح شده از طرف آن دو را پذیرفته اند. این اصول عبارتند از مطالعه ی علمی رنگ و تفکیک سیستماتیک «مایه رنگ» که پیش از آنها این کار به وسیله ی نئوامپرسیونیست ها به شکلی غریزی انجام می شد. در مورد چگونگی ساخته شدن این اصطلاح عقاید مختلفی است. عده ای عقیده دارند که این اصطلاح را خود نقاشان مزبور به عنوان ادای احترام به نقاشان پیش از خود درست کرده اند. عده ایی دیگر می گویند که این اصطلاح را دوست و مفسر آثار این نقاشان فلیکس فنئون(3) ساخته است، و آن را برای نخستین بار در مجله ی هنر مدرن چاپ بروکسل به تاریخ 19سپتامبر 1886 به کار برده است. این اصطلاح را آرسن الکساندر(4) که اغلب او را سازنده ی این اصطلاح می دانند، اخذ کرده و در مقاله ای که تحت عنوان «واقعه» در باره ی کتاب فلیکس فنئون، به نام «امپرسیونیست های سال 1886» د ر10 دسامبر 1886 نوشت، به کار برد. به هر حال این اصطلاح در 1887 به شکلی جا افتاده و قطعی در مقاله ای که فنئون در مه 1887 در مجله ی هنر مدرن درباره ی نئوامپرسیونیست نوشت، به کار رفته است، و او در مقاله ی مزبور مشخصات فنی و زیبایی شناسانه ی این نهضت را به طور درست و کامل شرح داده است.